Αlfa ...

Παραμυθια - Φωτεινη Βελεσιωτου

Η ΑΓΑΠΗ ΖΕΙ ΜΕ ΠΕΝΤΕ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Η αγάπη ζει με πέντε γράμματα
Μπορεί και τέσσερα
Και τρία
Και δυο ακόμα
Σε ικετεύω όμως
Μην της λαβώσεις το Άλφα
Από κει αναπνέει
Από κει βλέπει
Από κει αισθάνεται
Από κει ξαναγεννιέται

Από το Άλφα το κεφαλαίο
Ορθώνεται
Σ' αυτό σκαρφαλώνει για να παρακολουθεί τους ανθρώπους
Από κει συχνά πέφτει στους γκρεμούς
Από κει φτερουγίζει και σώζεται
Εκεί απομονώνεται
Εκεί πιάνει τα σύννεφα
Από κει τρυπώνει στα Άγια των Αγίων
Τα βράδια της απέραντης σιωπής

Οι καιροι - Λιζετα Καλημερη

Γι αυτό σε ικετεύω
Μαχαίρωσε την αν θες
Στα δυο κόψε την
Ακρωτηρίασέ την
Αλλά το πρώτο γράμμα
Το Άλφα της το κεφαλαίο
Μην διανοηθείς ούτε για μια στιγμή να το αγγίξεις.

Θα σκοτωθείς.

Πόλυς Κυριάκου

In the light ...

Οτι αλλαζει να τ' αντεξεις - Γιωργος Νταλαρας

Σ' ευλογημενη μερα - Γιωργος Νταλαρας

Υπόφωτο

"Μαλακτικό το φως του Οκτωβρίου.

Το πίνω. Αργά αργά. 

Ανακατεύοντάς το συνεχώς 

προσεκτικά και αργά.

Μη και χυθεί σταγόνα

από την αίσθηση πως ζω,

που την πίνω αργά αργά

σ’ ένα πολύ ρηχό φλιτζάνι.

Πολύ ρηχό φλιτζάνι
το φως του Οκτωβρίου.

Έχει ένα λάσκο η ατμόσφαιρα.

Την πας πιο δω πιο κει

ανάλογα πού θέλεις κάτι ν’ αραιώσει,

κάτι να γίνει πιο πυκνό.

Έχει η ατμόσφαιρα

αυτό που λέμε λιγοστεύει,

είτε πρόκειται για φως

για θεό

φθινοπώριασμα πίστης

για υπόφωτο έρωτα."

Κικη Δημουλα

Garder en mémoire ...

Mυρωδια καλοκαιριου - Σ.Λεοναρδου, Μπ.Στοκας

Στο πεθαμένο συρτάρι

Στο πεθαμένο συρτάρι...
μη με βάλεις.
Γεμάτο ανοιχτούς λογαριασμούς
και μισοτελειωμένες υποθέσεις.
Καρτ ποστάλ και
φωτογραφίες όλο νάζι
από κάποιους επιλήσμονες αποστολείς.


Ακόμα κι αν στα ποιήματά σου δεν υπάρχω,
σ' εκείνο το νεκροταφείο αναμνήσεων δε θέλω να θαφτώ.

Εκεί ελαφροκοιμούνται προσδοκίες
και παιδικά νανουρίσματα.

Τα Κυθηρα ποτέ... - Δημητρης Μητροπανος

Δεν είναι χώρος αυτός
που αρμόζει
στου έρωτά μου το ζωντανό αχτινοβόλισμα.

Έλλη Φρεγγίδου
συλλογή "Δικαίωμα φωτός", Κέδρος, 2015

False...

“Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα... Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα... 

Να ‘ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα ντουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος... 

Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ...”

Αλκυονη Παπαδακη : "Οι καργες"

Λαθος δρομολογια - Μελινα Κανα

Κακες συνηθειες - Μιλτος Πασχαλιδης

Τα χρυσανθεμα του Οκτωβρη...