Soundless ...

Βουβα τοπία - MOREL

RAGA

Ήθελα τόσο να φύγω κατα κει.
Μα έπνιξα τις επιθυμίες μου
και ανέστειλα με μαθηματική ακρίβεια
τις ημερομηνίες της αναχώρησής μου.
Έμεινα εδώ διαλέγοντας την ερημιά αυτής της πόλης
σαν άσκηση αγωγής, νηστείας
και προσμονής.

Κερινες μερες - MOREL

Διαλέγω τα επίπεδα του ονείρου.
Εργάζομαι καθημερινά γι' αυτά.
Εκεί τοποθετούνται όλα.
Η αρμονία τους
είναι οι μνήμες του κόσμου αυτού.
Η καινούργια μας χροια είναι απλώς
η δική μας παρουσία.

πόσο μπορώ να σας αγαπήσω εκεί...
Στο κέντρο μιας δίνης καταπληκτικής
γεννιέμαι και πεθαίνω κάθε στιγμή.

Γιωργος Κουκιος

("Εννέα πεζογραφικοί σχεδιασμοί στα Βουβά Τοπία",1988)

Enigma...

Μια ζωη σ' ενα φλας - Γιαννης Κουτρας

μαθαίνω πάλι να διαβάζω

όπως σε σκοτεινό δωμάτιο/ από τις χαραμάδες εισχωρεί/ παρήγορη μια αχτίδα φως/ 

και ξαφνικά στη μνήμη/ μ’ ένα δειλό φτερούγισμα/ αστράφτει το γαλάζιο/

μαθαίνω πάλι να διαβάζω/ τα μυστικά φωνήεντα στο άγγιγμά σου
το βλέμμα μου στο όνειρο/ μαθαίνω πάλι να εμπιστεύομαι/ στο μονοπάτι που ελίσσεται/ ανάμεσα σε απαλές καμπύλες/ ως τη διάφανη κοιλάδα της παλάμης σου
αυτός ο δρόμος δεν αρχίζει και δεν φτάνει/ δεν έχει λύση το αίνιγμα/ η ισόβια μαθητεία στο θαύμα

Tόλης Νικηφόρου

(από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα, 2012)

Ενα βοτσαλο...                           Για τις ξυπολυτες ψυχες...

Who cares? ...

The Rain Comes Again ...

Άδειασα σου λέω,
τα έβγαλα όλα
Πάνε μέρες που ξερνάω θάλασσα
Τώρα, πέτρες μασώ και ξεγελώ την πείνα μου
Κι όλο καταπίνω
κι όλο βαραίνω ένα άδειο στομάχι
Ασήκωτη έγινα
κι αυτές οι πέτρες, αχώνευτες είναι

Θαρρώ πως βρίσκομαι
ενδιάμεσα στα κύματα
Εκεί, που το καρδιογράφημα της θάλασσας
δείχνει ευθεία γραμμή

Να το σπάσω θέλω το αγγείο μου
Μια πήλινη ιδέα που μεταλλάσσεται,
αυτό είμαι όλο

Μα τούτο, το νεκρό σημείο,

νιόφερτο είναι και δεν το συμπαθώ

Κι αν αγαπώ το πέλαγος, τί μ΄αυτό;
Σου ΄πε κανείς ότι στ΄αγρίμια τα βουνά,
λειψό είναι το γαλάζιο;

Το επίπεδο το αρνήθηκα
τον κάμπο δεν τον πάω
Θέλω στα σχήματα να ζω
και αν ποτέ τα μάτια μου
τα νιώσω κουρασμένα,
ανάσκελα ξαπλώνω
και ανεβαίνω πιο ψηλά,
σε ουρανό πατάω

Στην υγρασία λαχταρώ
ν΄αφήνω τα φτερά μου
Κι άμα βραχούν,
ποιός νοιάζεται;
Τα κούτσουρα τα πελεκώ
τους βράχους τους δαγκώνω
μα σαν δακρύζω, αιμορραγώ
τη σάρκα μου ματώνω

Αυτό το αγγείο που φορώ
γεμάτο είν΄από ρωγμές
δεν γίναν απ΄το χρόνο
είναι που μπαίνω στη φωτιά
στον ήλιο όταν σιμώνω
Υπνοβατώ στα όνειρα
και καίγεται το σώμα μου
ψυχή όταν ζυμώνω..

L.N.E

(Ελενη Γουναρη)

Οι σπουργιτες...

Σπουργίτια

Ποιός πόνος ερωτικός
Σκεπάζει τις θάλασσες;

Ποιός πόθος τον ωραίο δρόμο
Ντύνει κεχριμπάρι;

Κι εμείς οι σπουργίτες
Τί θα προλάβουμε φευγοντας;

Θα μείνει στα μάτια μας
Η πνοή απ' τη λεπτή της χάρη;

Θα μείνει στα χείλη μας
Η άχνη απ' το ακριβό της φιλί;

Αντώνης Χρ. Περδικούλης
"ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΤΑ ΝΕΡΑ"

Σπουργιτακι στη σκεπη - Βικυ Μοσχολιου