Ζεστή πανσέληνος

(στην Κατερίνα Γώγου)

Να τη φοβάστε την πανσέληνο.
Να μαζεύεστε στα σπίτια σας νωρίς
και ν’ ασφαλίζετε καλά την εξώπορτα.
Να προσεύχεστε
και να κοιμάστε με το βαφτιστικό σας σταυρουδάκι
κρεμασμένο στο στήθος.
Γιατί έξω
κάθε πανσέληνο
κυκλοφορούν οι ποιητές
ίδιοι λυκάνθρωποι.
Κατασπαράζοντας τα ήθη
των αθώων,
διψώντας για το αίμα
των ανύποπτων,
καλώντας με ουρλιαχτά
το Αρχαίο Νερό
που θα’ ρθει κάποτε και θα σας κατακλύσει.
Να φοβάστε την πανσέληνο.

Στις γωνιές παραμονεύουν
τα επικίνδυνα όνειρα.

Σταυρος Ζαφειριου.

Παραφορα φεγγαρια - Μαιρη Εσπερ

[Ποιητης δεν ειμαι.

Μια στιγμη μεθυσα μόνο

απ' την ειρωνία των λεξεων

που δεν ειπα ποτε...]

Η Περιφραστική Πέτρα

Μίλα .
Πες κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά
με την αοριστία.
Πες:
«άδικα»

...
Πες:
«θα δούμε»

...
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
...
Πες «κύμα», που δεν στέκεται.
Πες «βάρκα», που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες «στιγμή»,
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
...
Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ' αυτές σε αιχμαλωτίσει,
σ' ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μία λέξη απ΄ τη νύχτα
στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λες «ολόκληρη»,
πες «ελάχιστη»,
που σ αφήνει να φύγεις.
...
Πες «αστέρι», που σβήνει.
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες «πέτρα»,
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα - ίσα
να βάλω έναν τίτλο
σ' αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.

Κική Δημουλά

H πετρα - Φλερυ Νταντωνακη

Οπως στελνεις

Οπως στελνεις 
τον οδυρμο του φωτος
ως αλλη δυση

Διψω 
την αλμυρα των λεξεων
στην ανομολογητη συνομιλια
των ματιων σου

Εσυ η στερηση
κι εγω ο μακρινος

Γιαννης Τολιας

Στο καστρο το παλιο - Παντ. Θαλασσινος

Σαν ζωγραφια

Μεσα στα ματια μου υπαρχεις
πισω απ' τα  βλεφαρα μου
σε βλεπω λαθραια
αμετρητες φορες τη μερα.
Τη νυχτα...
δεν τα κλεινω ποτέ
να μη συνηθισω
στ' ονειρο.
(24/9/2000)

Ψιθυρος στο αιμα - Σοφια Τσερου

Ἔχω δεῖ τὸν οὐρανό...

Ἔχω δεῖ τὸν οὐρανὸ μὲ τὰ μάτια μου
Μὲ τὰ μάτια μου ἄνοιξα τὰ μάτια του
Μὲ τὴ γλῶσσα μου μίλησε
Γίναμε ἀδελφοὶ καὶ κουβεντιάσαμε
Στρώσαμε τραπέζι καὶ δειπνήσαμε
Σὰν νὰ ἦταν ὁ καιρὸς ὅλος μπροστά μας

Καὶ θυμᾶμαι τὸν ἥλιο ποὺ γελοῦσε

Πού γελοῦσε καὶ δάκρυζε θυμᾶμαι

Γιωργος Σαρανταρης

Αν δεις μισο φεγγαρι
να με θυμασαι.

Αν δε με βρεις

στη ρωγμη του μυαλου σου

Ανοιξε την καρδια σου

Και ψαξε ….(με)
μιση μου σιωπη
ανασα μου μιση
(14/1/11)

Θελω κοντα σου να μεινω - Τζ. Βανου, Γ. Βογιατζης

ατελειωτα ναυτικα μιλια με ναυαγησαν...

Στρώματα φωτός

Και μόνον η ιδέα της σκιάς σου
πως με προσπέρασε ανεπαίσθητα
εξαγνίζοντας αισθήσεις υποδουλωμένες
στις άκρες του χρόνου
στην αβεβαιότητα ενός χθες που έφυγε
μέσα από φθαρτά περιβλήματα
σιωπής που σίγησε σε ξεχασμένες μνήμες
νίκα την θλίψη μιας παραπεταμένης λύπης.

Πάλι απόψε,
θα πλαγιάσω σε στρώματα φωτός
ξενυχτώντας με ριπές θύμησης καλοκαιριού
που αντιστέκονται στις εξαντλητικές αναμνήσεις
ενός χειμώνα που έρχεται ντυμένος με απορία
με ρευστοποιημένη άγνοια
για εκείνη την λεηλατημένη αξιοπρέπεια
στις επαναληπτικές παραλήψεις ονείρων
που δεν πρόλαβαν να συνταξιοδοτηθούν

Πια… τίποτα δεν πιστεύω
παρά μόνον κάποια φωτεινά ηλιοβασιλέματα
σα δύουν δειλά
στους νόστους ενός φθινοπώρου που αιμάτινα διανύουμε.

Σοφια Στρεζου

Τις μακρυνες τις θαλασσες - Γ. Νταλαρας

Πηρες το μεγαλο δρομο - Στ. Κοκοτας


ΕΙΠΕΣ "ΘΑ 'ΡΘΩ"...

Είπες "θα 'ρθώ"...

Και Σε περίμενε, ε κ ε ί...

Με μια αγκαλιά...
Π ό σ ο...
Μια ώρα, ένα χρόνο, έναν αιώνα...

Και Σε περίμενε
όλη νύχτα στα Σκαλιά
αναζητώντας τη μορφή Σου
στο Χειμώνα...

Και Σε περίμενε, ε κ ε ί,
μέσ' στη βροχή...
Με μιαν ελπίδα
που την έσβησε το Δάκρυ...

Και Σε περίμενε, ε κ ε ί,
Άδεια ψυχή...
Μόνος στην πάχνη της αυγής
σε κάποιαν άκρη...

Έίπες "θα 'ρθώ"... 

Γιωργος Αχαρνευς

Δεντρο

Είμαι ένα δέντρο γυμνό
που πληθαίνει στη ρίζα.
Δεν έχω ίσκιο.
Τα φύλλα μου στη γη τα ρίχνω
για ν' αφρατεύει το χώμα
κι απ' τα λουλούδια μου
είναι οι στήμονες κομμένοι
μη γίνει ο ύπνος μου μυριστικός
και λιγοθυμήσει
κανένα όνειρο ανήλικο
μες στο αειθαλές δικό μου.
Ανήκω μόνο στη βροχή
στον άνεμο
και στη βουρκωμένη
ερημιά του τοπίου.
Μου ανήκει
το τρέμουλο
μιας πλάτης
που ακούμπησε φευγαλέα
ο δισταγμός του μαχαιριού
πριν με χαράξει για πάντα.

Λίλιαν Μπουράνη
από τη συλλογή ερώματα, 2012
Ενότητα : Τεθλάσματα

Πολυ σ' αγαπησα - Ορφεας Περιδης

Υγρασία βαθιά

Έχουν τα μάτια μου μιαν υγρασία βαθιά
ζούνε μέσα τους χίλιες εικόνες φθινοπωρινές
τόσες ακόμα άλλων εποχών

καθώς βραδιάζει, αντιφεγγίζει η θάλασσα τ’ αστέρια
φωτίζουν τα μικρά βήματα μου

καθώς κλείνουν οι πόρτες και τα φώτα σβήνουν
θυμώνουν οι βροχές στις κόγχες ματιών
κι ακατάπαυστα κλαίνε.

Iωαννης Τσιουρακης

Τα αναπαντητα - Λεωνιδας Μπομπας

Να 'ναι γλυκά τα ξένα........
(στιχοι: Νικος Ζουδιαρης)


Χαιρετισμοι - Νικος Κουρουπακης

Ιατρειον ασθενων σκεψεων και .........


Μάζευα στα χέρια μου βροχή - Δάκης
(LP "Το ωροσκοπιο της αγαπης" / Υδροχοος)

Οταν...

λειπει ο στιχος.
μόνο ηχος
"για το τιποτα μιας ευτυχιας"...

Ειναι κατι στιγμες - Νικος Παπαζογλου

Σαν ταξιδιαρικο πουλι - Πετρος Δουρδουμπακης

Λυγίζω από νοσταλγία

Κι όμως υπάρχουν αυτοί οι σιωπηλοί αυτόπτες
των συγκλονισμών.
Άψυχα αντικείμενα, φυτά, δέντρα ή πετούμενα.

Όλο αυτό το σκηνικό που η επιθυμία κάποτε κατοίκισε.
Πάντα, σε κάτι που εμείς δεν θα γνωρίζουμε
θα είναι χαραγμένη η θύμηση
των αγγιγμάτων.

Να με πιστέψεις όταν σου λέω
πως όταν φυσάει ο άνεμος του φθινόπωρου
ταξιδεύει τόσες εικόνες

επισκέπτριες του παρελθόντος
που τα βράδια αποκαμωμένες κουρνιάζουν
πάνω στα εύθραυστα κλαδάκια της μνήμης.

Κάθε τόσο λοιπόν λυγίζω από νοσταλγία
κι έτσι πενθώ,
με σιωπή το θέρος.

Γιάννης Τόλιας (7/9/2012)

Σε περιμενα να 'ρθεις - Σοφια Εμφιετζη

Ο φαρος - Λιζετα Καλημερη

Σκληρός απόπλους

Νά 'σαι πραγματικός
σημαίνει πως ξεσκόλισες "Αθωνιάδες"
σημαίνει πως λύνεις όλα τα λουριά
σημαίνει απόσταγμα από καταιγίδες
και υδατόσημο προικιό σου
ασημοφόρετο τ' αστέρι του θανάτου
κύμα πικρό επέλευση του ασυντέλεστου
και να βαθαίνει η εισαγωγή
και του θανάτου η φύτρα
ανάρπαση των όντων σεντεφένια
καθώς ξεριζώνεται ο κόσμος από μέσα
και η ύπαρξη μένει αίνιγμα πλήρες
Εγώ είμαι της νύχτας ο πρώτος

Εκτωρ Πανταζης

Σαν ναυαγος - Δ. Μητροπανος, Β. Παπακωνσταντινου

still

Έφευγες διχοτομημένα
μισός Θεός
και μισός δούλος

Σ αγαπούσα και στις δυό χώρες αναχωρήσεων
Μια αυτοκρατορία από μεγαλοσύνη
και γενναία αειθαλή τριαντάφυλλα
και λευτεριά από ανέλπιστο.

Και μια εστία μικρή
Αχυρένια,
κάτω από βαμμένο ουρανό,
από μετρημένα στα δάχτυλα, κύματα
Ένας καημός
Ένα «αχ»,
πόσο σκύβει τον άνθρωπο,
πόσο κρατάει η ψυχή
Μεγαλείο,
Σαν στολή που ξεπλένεται χίλιες φορές
μέχρι να σκουριάσουν
τα κουμπιά της επισημότητας
και τα παράσημα
και να μείνει μόνο το «αχ»
Υπόκωφη ραφή
Στη φόδρα μιας ζωής…

Ντύσου
Μονάχα τη σάρκα που αγάπησα
Και φύγε
Κατακόρυφα
Σαν αγαπημένος….

Rachel Lowes

Eιχα μια αγαπη μια φορα - Χαινηδες

"Το μήνυμα"

Χωρις  ανασα
Χωρις  λεξεις...
"περίμενέ με στο βυθό"

Το μηνυμα - Μαριζα Κωχ

άτυπο ποίημα

Χρονοτριβείς στη φθορά σαν αφθαρσία της
μια θανατομορφή πριν να είναι

η πιο φρικτή απουσία
είναι η δική σου
Μια φορά στο ποτέ πια
πρώτο μυστήριο ο θάνατος
η πιο φρικτή απουσία είναι η δική σου
Υπάρχεις για πάντα δεν
το πρώτο μυστήριο ο θάνατος
το δεν, υπάρχω
και πας
για πάντα
σφήνα στα σκαριά

επί σαράντα
Υπάρχεις για πάντα δεν

σφαγάρι
αλλαγές στο πετσί
και μετά κόκαλο
άτυπο ποίημα

Εκτωρ Πανταζης

Στους ουρανους - Γιαννης Χαρουλης

απο ΑΠΟσταση

Το φως της σκιας σου
τυρανναει τα ματια μου.
Αν εσβηνε...
Θα χανομουν
μαζι σου, ... αν εσβηνε.

Αυτο το καλοκαιρι - Δακης

Τι να πεις

Τι να πεις στα πληγωμένα σύννεφα
σαν άφησαν ξοπίσω τους σκιές
και θύμησες βρεγμένες...

Σ' ένα παράθυρο με φως,
που ξάφνου νύχτωσε, κι αφόρισε τον ήλιο,
τι έχεις να πεις...

Ανάσες σαν θα θυμηθείς - στιγμές ζωής -
τάφοι που σώπασαν και γέννησαν οδύνες...
τι να τους πεις...

Για τα τραγούδια τι να πεις
ψίθυροι πού 'μειναν κι έσπειραν μοιρολόγια...

Και για το κύμα τι να πεις...
απόσταγμα σαν έγινε, αλμύρα απελπισίας...

Τις υποσχέσεις πώς να μη τις θυμηθείς...
Σε είχα ικετέψει :
Φως της ζωής μου φυλαχτό
ποτέ να μη χαθείς...
Μα 'Σύ θαρρώ σαν ν' άκουσες
απ' τη πνοή μου ''σβήσε'' ...

σαν άνεμος... και έφυγες...

Eιρηνη Μαγγαναρη

Τι θα πεις - Δημητρης Ψαριανος