«Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.
Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ…»
(Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο – Τάσος Λειβαδίτης)
Τ' αποκόμματα
Τούτα τα μικρόσωμα κομμάτια
με τον ηρωισμό της στιγμής
είναι αποκόμματα τυο αθάνατου.
Το μολύβι μου έχει μαύρη μνήμη.
Μαρία Κούρση
συλλογή: "Πιστό αντίγραφο με μαλλιά", 1987
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου