Συν-τασσομαι

Μαλλον ηταν Απριλης, ή δεν θυμαμαι ή το ξεχασα πια.  Τραπεζακι απλο καφενειου και πανω του απλωμενα τα σι ντι με ταξη.   Ντυμενες με Χατζιδακι, φωτογραφιες απο την Ακροπολη, την Αρχαια αγορα, το Ηρωδειο...  Το ανοιχτο γαλαζιο του πουκαμισο ειχε τσακιση στα μανικια. Τα φροντισμενα, ψαρα μαλλια αφηναν χρυσες ανταυγειες απο ενα παλιο, ξανθοκαστανο χρωμα. Χερια αδουλευτα, μα δυνατα, με τα ισια δαχτυλα της αμεσοτητας και μια μικρη ...απωλεια στον μεσο. Κρυμμενο το βλεμμα σ' ενα ζευγαρι μαυρα γυαλια, σκυμμενο πανω στα γονατα, αγωνιουσε οργωνοντας ενα χοντρο βιβλιο με παλιες, χιλιοδιαβασμενες σελιδες. Μικρα αυλακια στο μετωπο  μικραιναν και βαθαιναν χορευοντας, μαλλον αναλογα με το περιεχομενο των λεξεων, ή ... .   Μια πολυ γνωριμη εικονα ενος καθολου συνηθισμενου μικροπωλητη.

Πλησιαζοντας,  με ακουμπησε η λεπτη, αγαπημενη μυρωδια της λεμονοκολωνιας  στον Επιταφιο. Κι ενα ακομα ...αγγιγμα, δεν ξερω..., ή δεν το θυμαμαι ή το ξεχασα πια. Η σκια μου, του εκρυψε στιγμιαια τον ηλιο, αναγκαστηκε να ορθωσει το κεφαλι και, κλεινοντας ταυτοχρονα τον παλιο τομο, αφησε να φανει το μαυρο του εξωφυλλο με τα χρυσα γραμματα: "ΑΝΑΤΟΜΙΑ".   Δυσκολη μαζι του η αρχη της κουβεντας, μόνο για τη "δουλεια του" μιλουσε : εγγραφοντας  σι ντι, προσπαθουσε να υποστηριξει τον πολιτισμο και τον εαυτο του βεβαιως, συμπληρωνοντας μια πενιχρη συνταξη απο τον στρατο.

Και η ερωτηση:  "γιατι διαβαζεις Ανατομια;"    εκανε τον ανθρωπο της πλατειας Συνταγματος να ριγησει, παρα την καταμεσημερη ζέστη του Απριλιατικου ηλιου.

"Για να ...θυμαμαι, αλλιως θα ...ξεχασω", ειπε.

Και ...χαθηκε - για λιγο -  στον σκοτεινο του κοσμο, εναν κοσμο  σκιων,  που ξαπλωνονταν στη βαθια ρυτιδα του μεσοφρυδου και χανονταν πισω απ΄τα σκουρα γυαλια,  μεσα στα ματια του, ματια που ακομα δεν ειχα δει.... . Αλλά η ψυχη...., η ψυχή του.... ηταν τοσο ...διαφανη... .    Εθελοντης στα 35 του,  ...ορθοπεδικος  ...συρραξη του Κολπου  ...μια βομβα

"Ποιο ειναι το ονομα σου;;;" ειπα ...κι εκεινος ...για απαντηση, αγγιζοντας τον καταμαυρο σκελετο, αφησε να φανουν ...μια σκουρογάλανη καθάρια ιριδα και μια ...πιο δίπλα , αιματινη ...μισανοιχτη ...πληγη.

 " ...ή δεν θυμαμαι ...ή το ξεχασα πια. Δεν ειναι το ιδιο......" , τονισε, ...χαμηλωνοντας, μισό, το βλεμμα και ξαναφορωντας τα γυαλια του ...ο ανθρωπος της Πλατειας Συνταγματος ._