Στην εξορία

Πῆρες τὸν κόσμο
νὰ τὸν ρουφήξεις μονοκόμματα
καὶ βρέθηκες ἐξόριστος
μ’ ἕνα τσιγάρο στὸ μπαλκόνι.
Ὄχι ἐδῶ, κάτω μονάχα, στοὺς δρόμους τσακίζει ἡ ἐξορία.
Τὸ πετροβόλημα δὲν τάραξε τὶς συνειδήσεις.
Οἱ γροθιὲς σὲ πόνεσαν, μεγάλωσαν τὸ τείχος.
Ξεθώριασαν οἱ ἀφίσες, περίμενες νὰ ξεφωνίσουν,
οὔτε τὰ συνθήματα ξεφώνισαν στὸν τοίχο, καλύφθηκαν μὲ διαφημίσεις.
Οἱ στίχοι σὲ χάραξαν, ρυτίδα - ρυτίδα μετράω τὰ ποιήματά σου.
Πῆρες τὰ μάτια σου,
τά 'κλεισες στὸ κουτάκι τῶν γυαλιῶν.
Πῆρες τὰ χέρια, τὰ δίπλωσες
μαζὶ μὲ τὴ σημαία στὸ συρτάρι.
Πῆρες τ’ αὐτιά σου καὶ τὰ σφράγισες,
στὴν ἐξορία, εἶπες, δὲ χρειάζονται πολλά.

Θοδωρὴς Βοριᾶς
("ΤΟ ΤΡΥΠΙΟ ΤΑΒΑΝΙ", εκδ. ΕΡΩΔΙΟΣ)