Με βρήκαν προχθές κάποιοι γνωστοί μου, που επισκέφθηκαν τη ....... την ημέρα των Θεοφανείων. Μίλησαν για την "πανέμορφη πόλη", που "έχει τα πάντα και είναι πολύ φιλική για τον επισκέπτη" και πρόσθεσαν μερικά ακόμη -εξ ίσου κολακευτικά- σχόλια. Καμαρώνοντας λοιπόν για τη μικρή μου πατρίδα, σκεφτόμουνα τι νά 'ναι αυτό, που με τίποτα δεν μπορείς να ξεριζώσεις από μέσα σου, να σε πλημμυρίζει ατόφιο, ότι κι αν γίνει και που είσαι πολύ σίγουρος πως θα παραμείνει αναλλοίωτο κι άφθαρτο από και μέσα στο χρόνο. Η ....... δεν έχει θάλασσα.
Τώρα, κάθε μέρα, αγναντεύω τη θάλασσα. Και επειδή:
"Ένα δειλινό στο Αιγαίο
περιέχει τη χαρά και τη θλίψη
σε τόσο ίσες δόσεις
που δε μένει στο τέλος παρά
η αλήθεια..." (Ο. Ελύτης "Ο Μικρός Ναυτίλος")
κατέληξα, ίσως αυτό να είναι το "κλειδί": μονόπλευρη, μονομερής, αληθινά μονοσήμαντη είναι η αγάπη .....της πατρίδας για τα παιδιά της, που τα κανακεύει, τα νανουρίζει, τα πονάει, τα θεριεύει , τ' αποχωρίζεται χωρίς, .....χωρίς ποτέ να τους ζητήσει τίποτε. Γι αυτό διαρκεί, γιατί δεν ζητάει τίποτε.
Για μας....αρκεί ; .... να τη θυμόμαστε, κάπου....κάπου...
Αφιερωμένο στους απανταχού..."είμαι απ' τη .......", στους διαμένοντες και στους ....εμμένοντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου