Θολή περιπλάνηση ...

Κυρά ζωή - Δημητρης Μητροπάνος

Τὸ Σπίτι μας εἶναι Θαμπὸ

Τὸ σπίτι μας εἶναι θαμπό. 

Γυρίζω κουβαλώντας νεκρὰ φτερά, παγωμένα μάτια.
Κι ἐκεῖνο τὸν ἴσκιο ποὺ ἄφησε ὁ πατέρας τὴν ὥρα ποὺ μάκραινε γιὰ νὰ ’ναι πάντα κοντά μας,καὶ μὲ φορεῖ καὶ τὸν φορῶ.
Τὸ σπίτι μας εἶναι θαμπὸ ἀπ’ τὸν ἴσκιο μου.
Μοῦ ἀνοίγουνε καὶ μὲ καλωσορίζουν. 

Ποτὲ δὲν κοιτᾶνε τὰ χέρια μου. 

Τόσον καιρὸ περπατώντας, δὲ σύναξα τίποτα:
ἕνα κλωνάρι μυγδαλιᾶς μέσα ἀπ’ τὰ χιόνια, τὸν πάγο ναί· μιὰ λάμψη ἀπ’τὴν ἀστροφεγγιά,τὸ ρίγος μόνο· ἕνα πουλὶ απ' τὴν ποίηση·
μοναχὰ τὰ φτερά, νεκρὰ φτερὰ καὶ βλέφαρα κρυσταλλωμένα.

Τὸ σπίτι μας εἶναι θαμπὸ ἀπ’ τὰ βήματά μου.
Κάποιος κρύβει τὸ γέλιο μου πίσω ἀπ’ τὴ θύρα.
Τὸ γέλιο εἶναι μιὰ λάμψη· τὴ φοβοῦμαι.

Κάποιος γνέφει νὰ σταματήσει ἡ μουσική.
Ἡ μουσικὴ εἶναι σὰν τὰ χιόνια καὶ σὰν τὰ πουλιά·
μοῦ θυμίζει τὴν ἄσκοπη περιπλάνηση
μέσα στὸ φῶς καὶ μέσα στὴν ἀγάπη.

Δὲν τὴν ἀντέχει ὁ ἴσκιος μου τὴ μουσική.

Τὸ σπίτι μας ἦταν θαμπὸ πρὶν νὰ τὸ χτίσουμε.

Γεραλής Γιώργος

Ποτέ ξανά - Μανωλης Μητσιας

Ιχνηλάτης ...

Η αγαπη περασε - Σταυρος Ζωρας

Τραγούδι*
Και ξαναθυμάμαι
τις μικρές μου περιπέτειες.
Όταν ξανοίχτηκα με ένα θαλασσινό άνεμο
στο καγιάκ μου
και νόμισα πως κινδύνευα.
Οι φόβοι μου
που θεωρούσα μεγάλους
για όλα τα επίγεια
που έπρεπε να βρω και να αποκτήσω.
Κι όμως υπάρχει μόνο ένα μεγάλο πράγμα
το σπουδαιότερο πράγμα:
να ζήσω για να δω στα καλύβια και στα ταξίδια
τη μεγάλη μέρα που ξημερώνει
και το φως που γεμίζει τη γη.

(Εskimo: Γενική ονομασία των κατοίκων των Αρκτικών ακτών.)

Εφυγες και πηρες - Σταυρος Ζωρας

Σ' αγαπουσα - Σταυρος Ζωρας

Τραγούδι ονείρου*

Εκεί που διασταυρώνονται τα βουνά.

Στην κορυφή του βουνού, ούτε ξέρω που.

Περιπλανήθηκα εκεί που το μυαλό

και η καρδιά μου έμοιαζαν χαμένα.

Έφυγα μακριά.

(Papago: Ινδιάνοι της ανατολικής Αριζόνας.)

Σ' ευχαριστω - Σταυρος Ζωρας

*Επιλογή ποιημάτων από το βιβλίο "Ινδιάνικη ποίηση - Στα ίχνη του ανέμου", εισαγωγή, μετάφραση και σημειώσεις Ειρήνη Βρης, εκδόσεις «Οδός Πανός», 1984.

Deep, dark blue ...

Αφήνομαι - Κωστης Μαραβεγιας

"Girl on the Beach"
Edvar Munch, 1896

Κατάδυση

α

Εσύ και τα πράγματα
μια ύλη αξεδιάλυτη
τοπίο θολό ανεξιχνίαστο
να βυθιστείς εντός του
βλέμμα και είδωλο ένα

οι ρίζες του δέντρου το στέρνο σου
γλιστράς αργά στην ενδοχώρα
εντός φωτεινού κελύφους
όλα εκεί ίδια και διαφορετικά μαζί
οι αλήθειες σου κλαδάκια του ανέμου

εκεί μεγαλώνει αργά
φλεγμαίνει
ο δικός σου κόκκινος ήλιος



στο φιλμ αποτυπώνονται
αδιόρατες αισθήσεις
αναζητάς αυτό που θα υπάρξει
επιμένεις ν' αγνοείς το υπάρχον.

Βικτωρία Καπλάνη

Ελευθερη Καταδυση / Ταξιδι του μελιτος - Μανος Χατζιδακις

(http://www.hadjidakis.gr/diskography/album_details.asp?AlbumID=260)

Dreaming Shadows ...

Απόψε - Κωστας Χατζης

Σαν γειρει ο ηλιος - Κωστας Χατζης


τότε αναδύονται ...

Σκιές... "μεγάλου αναστήματος"

Το σκουφί του ήταν φτιαγμένο από πολύ όμορφο υλικό και όμορφα χρώματα.

Σ’ εκείνη την πόλη πάντα έβρεχε. Τα μαλλιά του φαινόντουσαν μακριά πολύ και ξανθά. Μπουκώνανε κάτω απ’ το σκούφο ο σκούφος γέμιζε, άλλαζε όψη. Πάντα το φορούσε. Συχνά έχωνε με μανία τα δάχτυλά του κάτω απ’ το ριγέ ύφασμα, κάτω απ’ το λευκό ύφασμα, κάτω απ’ το μοβ.Τη νύχτα, στις 6 Ιουνίου, μετά από έντεκα μέρες, περπατήσαμε ξανά, μαζί στη βροχή.

Δεν είχα ομπρέλα δεν είχα αδιάβροχο, δεν είχα νέα του, δεν είχα το όνομά του.

Η σκιά του που ακουμπούσε απαλά στο δρόμο ήταν πιο ψηλή απ’ τη δικιά μου σκιά.

Του εκμυστηρεύτηκα κάποιες σκόρπιες λέξεις, αποδομημένες σχεδόν, μια πρόκληση, ένα υπόγειο παράπονο καθώς κρατούσα το μαύρο φόρεμα που σέρνονταν στο βρεγμένο δρόμο.

Γιατί δε βάζουμε τις σκιές μας να αναμετρηθούν, κάπως, κάπου ενώ περπατάμε; 

Θα ήθελες να παίξουμε ένα παιχνίδι; 

Η σκιά σου είναι πιο μεγάλη, μεγαλύτερη απ ‘ τη δικιά μου. 

Όμως θέλω να βρω τον τρόπο να μεγαλώσω τη δικιά μου, να ξεπεράσει τη δικιά σου σκιά.   

Κάτι θα βρω το ξέρω. Ένα παιχνίδι μόνο.Εκείνος, που δεν είχα ακόμα το όνομά του, που δεν είχα τα νέα του, χαλάρωσε το βήμα του.

Σκουφά και κάτι, γωνία. Απέναντι τοίχος. Επάνω μας δυο πελώρια φώτα του δήμου. Δίπλα μας οι σκιές μας. Μεσαίου αναστήματος, μεγάλου αναστήματος. Γύρισε και τις χάζεψε. Εγώ κοιτούσα εκείνον που έπιανε το σκούφο, αργά και σταθερά, να τον απομακρύνει. Τότε η σκιά του μίκρυνε. Κι έπειτα με αργό ρυθμό τράβηξε τα μαλλιά του και η σκιά του χάθηκε. 

Κι όταν τον κοίταξα, στο βάθος του δρόμου, δεν είχε τίποτα επάνω του. Μόνο το θάνατο του.

Κι ύστερα έστρεψα αργά το βλέμμα μου στον τοίχο κι είδα μιαν άχαρη σκιά, τεράστια και μόνη.

Δανάη Παπουτσή

(Σκιά μεγάλου αναστήματος)

Οπου κι αν πας - Κωστας Χατζης

Όπου κι αν πάς, όπου βρεθείς,

τα μάτια μου , αν θυμηθείς,

ψάξε τα αστέρια , θα τα βρείς,

όπου κι αν πάς, όπου βρεθείς...

κλέβε για μένα λίγο φως ... ...

(στιχοι: Σωτια Τσωτου)

Κι ομως σ' αγαπω - Κωστας Χατζης

Σβήσε μου τις λέξεις ...

Γεράσαμε

Μέσα στις εποχές και τα χρόνια

Χωρίς μια λέξη συνάντησης

Το θαύμα κι εγώ

Τα βράδια ξεσπάω σε αναφιλητά νοσταλγίας 

για όσα έζησα μόνο στα όνειρα

Κι όλες οι πολύτιμες προφάσεις μου 

για ό,τι δεν καταχτήθηκε 

έχασαν πλέον την αιχμή τους

Ένοικος του μαρασμού που σκοτώνει αργά 

και με επιμέλεια κάθε ελπίδα.

Υπομένω τη δίκαιη θηριωδία της μοναξιάς

Απαρηγόρητος του αναμενόμενου.

Γιαννης Τολιας
(21 Ιουνιου)

"Jeux d'enfants" un film par Yann Samuell, 2003.

Ισως - Δημητρης Μητροπανος

Σβησε το φεγγαρι - Δημητρης Μητροπανος

Κυριακάτικες Σιωπές ...

Ναρκισσος - Κων/νος Κληρονομος
(Τετράδιο Ανθολογίας:"Κυριακές μες στο χειμώνα, Ρομαντικοί ποιητές του μεσοπολέμου")

Παραμυθακι - Αναστασια Εδεν

Το βασιλεμα που πεφτει - Αποστολος Ριζος

...Ασε τον κόσμο στη χαρά του...

Κυριακη - Κων/νος Κληρονομος

just for ...Nothing

René Magritte's : Masterpiece
(1898-1967)

The Mysteries of the Horizon, 1955

Τι γύρευες τόσο ψηλά στον ουρανό
κι ανέβαινα χιλιάδες άστρα να σε συναντήσω;
Από τους ώμους μου είχαν φύγει τα φτερά.
Τα 'καψε ο κύκλος του μεσημεριού.
Πονούσε το κορμί μου κι όταν σ' άγγιζα γεννούσε νύχτες.
Πρωινό αέρινο και μήτε ν' ανασάνω μήτε να μιλήσω μ' άφηνες.
Aνέβαινα χλωμός απ' τη μεγάλην Άρκτο.
Δίπλα στο Σείριο τα μαλλιά σου μύριζαν φύκια της θάλασσας αρμύρες του βυθού.
Ένα θαμπό χαμόγελο με λάβωνε κι ένα κορμί το απόγευμα
που γύριζε κατά τη δύση του.

Τάκης Σινόπουλος

Τα ματια τα θολα - Λιζετα Καλημερη

Δυο μερες - Φωτεινη Βελεσιωτου

Αυτό που πονάει περισσότερο

Είναι το "Λίγο" που σου δώσανε για Πολύ.

Και το "Πολύ σου" που μέτρησε για Τίποτα.

(Τάσος Λειβαδίτης)

Νά 'σουν θαλασσα - Περαστικοι

Φευγουν οι σεζον - Αργυρω Καπαρου

Δελτίο καιρού ...

Ειναι να απορεις - Κωστας Καράλης

Χαμενη αγαπη - Νικος Ξυλουρης

Μελαγχολία

Στον ουρανό ακροβατεί μεγάλη σκοτεινιά.

Κι έτσι καθώς με πήρε το παράθυρο αγκαλιά,

με το ένα χέρι

στο δωμάτιο μέσα σέρνω

του δρόμου την απίστευτη ερημιά,

με το άλλο παίρνω

μια χούφτα συννεφιά

και στην ψυχή μου σπέρνω.

Κικη Δημουλά

"La tristesse durera toujours" ... *

Θλιψη - Καιτη Χωματα

(στιχοι : Κ. Χατζοπουλος

μουσικη : Γ. Σπανος)

Επιστροφή 

Να’ μαι, ξανάρθα πίσω. 

Κι έχω τραγούδια να σας πω πολλά 

μα πριν σας τραγουδήσω, 

που είν’ τα κρίνα; 

Που είν’ τα γιασεμιά; 

Έχω μια θλίψη να κοιμίσω.

Φωτης Αγγουλές

( Μια θλιψη - Γιωργος Ζωγραφος )

Θλιμμενα χαμογελα - Δημητρα Γαλανη

[...] Θα στερέψει όπου να ’ναι το καντήλι μου

Λιγοστεύει όσο πάει η ζωή μου
Στον καθρέφτη φιλώντας τα χείλη μου
Αυτό θα’ναι το στερνό το φιλί μου.
(στιχοι : Γιωργος Κανελλοπουλος)

Το Φιλί

Το φιλί είναι ένας διάσημος πίνακας του Αυστριακού ζωγράφου Gustav Klimt. Ο πίνακας δημιουργήθηκε την περίοδο 1907-1908 και ανήκει στην λεγόμενη χρυσή περίοδο του ζωγράφου.

(Art Nouveau) 

Αλλαζει προσωπα η θλιψη - Παυλος Παυλιδης

"Lady with a Muff"**  by Gustav Klimt

Θλιψη - Θανος Ανεστοπουλος

(*  : Vincent van Gogh)

(**"Η Κυρία με το μανσόν". manchon : γούνινο, γυναικείο αξεσουάρ για τα χέρια, αντί των κλασσικών γαντιών)

Watch me ...

Κοιτα με...
ως να πονεσει η ματιά σου
"As we are floating in the blue

I am softly watching you..." *

Κοιτα με...

ωσπου ενα δακρυ σου ...κυλησει

σαν το δικο μου.

(19.35΄)

Η λυπημένη πολιτεία των ανθρώπων

Tων ανθρώπων με τα χαμένα λογικά,
με τα χαμένα αισθήματα -
που ασφυκτιεί κάτω από σάρκινα σεντόνια,
κάτω από δανεικές μοναξιές - αναζητώντας
το δεκανίκι της ύπαρξης.

Σε θέλω, μου είπαν τα μάτια σου
Σε θέλω, μου είπε το κορμί σου

Κι εγώ, αναζητώ αστροπολιτείες
διαφορετικές από αυτές που συλλαμβάνουν
οι κεραίες μου,
ίδιες μ΄αυτές που οι φλέβες σου
υπαγορεύουν.

Aννα Νιαράκη

(Λαμπίρι, 23.3.2003)

Απουσία

Τόσα ποιήματα, ξόρκια για τη μοναξιά,
απελπισμένες προσπάθειες να μην ξεχάσω,
βασανιστικές απόπειρες να θυμηθώ ...

Θα πρέπει να έλειπες συχνά.
Γεμάτα τα συρτάρια μου.
Και να σκεφτείς, πως όταν
βρισκόμασταν,
μου αρκούσε η σιωπή.

Άννα Νιαράκη
(από την συλλογή Τετράδιο πειραμάτων, 2010)

I love you - Woodkid

I would die for you - Matt Walters

(*: απο τους στιχους του "I love you")

Υπέρβαση ...

Μη φοβηθεις τη φωτια - Αλκινοος Ιωαννιδης

Και είναι πια Δεκέμβρης... και φυσάει και βρέχει... βρέχει όλη μέρα... βρέχει πάνω από τις πόλεις και πάνω από τις θάλασσες... βρέχει στις λίμνες, στα δάση και στα βουνά. Μα κάποια ευλογημένα αναφιλητά που δίνουνε ζωή στο κόκκινο σκουφί του ξεχασμένου σπίρτου κι ανάβουν και ζεσταίνουνε κι αλλάζουνε το σχήμα του χλωμού κεριού, δε σβήνουν μες στην μπόρα, μέσα στον άνεμο και τη βροχή γιατί βγαίνουνε από την καρδιά, απ' την ψυχή... και φέγγουνε ολόφωτα φωτίζοντας τη σκοτεινή σπηλιά, παντοτινά αφοσιωμένα στο Μαζί... (έτσι σχολίασε το βίντεο ο "Ενας Αγέρας")

Κεριά - Σονια Θεοδωριδου

Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται μπροστά μας

σαν μια σειρά κεράκια αναμένα

χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν

μιά θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων

τα πιο κοντά βγάζουν καπνό ακόμη

κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά

Δε θέλω να τα βλέπω

με λυπεί η μορφή των

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι

εμπρός κοιτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά

Δε θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν

Κωνσταντίνος Καβάφης

..."Πως το 'θελα"

Αμφίρροπος ακόμη στέκω
στη γέφυρα που μου χτίζει το βλέμμα σου.
Ζητάς ν' ακολουθήσεις τη σκιά μου
που χάνεται μέσα στο φως
σαν το σπαθί μέσα στη θήκη του.

Ο δρόμος είναι απέραντος
ο δρόμος είναι δύσκολος κ' είναι γυμνός
σαν ένα χέρι που ποτέ δε χάιδεψε
και που ποτέ δεν συγχωρεί.

Ο δρόμος που οδηγεί κοντά μου βρίσκεται εντός σου.
Σκύψε βαθιά πολύ βαθιά σου
τόσο που να λυγίσεις όλος σ' ένα τόξο
να σφεντονήσεις το βέλος στη σιωπή.
Εκεί ανατέλλει το φως μου που αγαπάς
το δικό σου φως
το φως όλου του κόσμου.

Οι μελισσες - Φωτεινη Βελεσιωτου

Γιάννης Ρίτσος

Shine On you crazy Diamond - A.P. Quartet