τις περιμαζεψα
να μη κρυωνουν μονες
τις αγκαλιασα με προσοχη
να μη σπασουν
τις νανουρισα
για να σωπασουν το κλαμα
τις ακουμπησα ευλαβικα
στο κρυφο ραφι του καρδιοφυλλου
κι ειπα: αυτο ηταν...
μα εκεινες ...αερικα
ξεφυγαν χοροπηδωντας
γελαστες κι αυθαδικες
διαμελιζοντας με
γνεφουν αλλοφρονες
σερνοντας πισω τους
τα σωθικα μου
οι δυο σου ανειπωτες
...οι μαγισσες, ...οι λεξεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου