Μια διάχυτη αίσθηση αηδίας και άδειου...

Γυρνάω έρημος στο νυχτωμένο δρόμο των ωρών μου
Καπνίζοντας την υποχθόνια λύπη αυτού του κόσμου

H λύπη μου είν'άγαλμα που δεν τσακίζεται
Η περηφάνεια μου είν'άγαλμα και δε λυγάει
Εγω είμ'άγαλμα
Κι απο το στόμα μου αναβλύζει ο καιρός.

Aντωνης Φωστιερης


Mε τα θλιμμενα ματια μου - Β. Μοσχολιου