Ενα ειδος απωλειας

Μαζί χρησιμοποιήσαμε: εποχές, βιβλία, μουσική.
Τα κλειδιά, τις κούπες του τσαγιού, την ψωμιέρα,
λινά σεντόνια κι ένα κρεβάτι.
Μια προίκα φέραμε από λέξεις, από φερσίματα,
χρησιμοποιήθηκαν, αναλώθηκαν.
Σεβαστήκαμε τους κανόνες του σπιτιού. Στα λόγια.
Στην πράξη. Και πάντα δίναμε τα χέρια.

Ερωτεύτηκα, τον χειμώνα, ένα βιεννέζικο Septett
και το καλοκαίρι, ένα χωριουδάκι στα βουνά,
μια αμμουδιά κι ένα κρεβάτι.
Αντικείμενο λατρείας οι ημερομηνίες, τις υποσχέσεις
τις κηρύξαμε απρόσβλητες,
ίνδαλμα μας το Κάτι και μπροστά στο Τίποτα
σταθήκαμε με σεβασμό.
(στη διπλωμένη εφημερίδα, στην κρύα στάχτη,
σ’ ένα σημείωμα)
άφοβοι μπρος στη θρησκεία, ναός μας ήταν αυτό το κρεβάτι.
Από τη θέα στη θάλασσα πήγαζε η ανεξάντλητη ζωγραφική μου.
Ψηλά απ’ το μπαλκόνι χαιρετούσα τον λαό,
τους γείτονες μου.
Κοντά στο τζάκι, στη ζεστασιά, έιχαν τα μαλλιά μου το πιο
βουερό τους χρώμα.
Το κουδούνισμα στην πόρτα ήταν συναγερμός για τη χαρά μου.
Δεν έχασα εσένα,
όλο τον κόσμο έχασα.
Ingeborg Bachmann
Να Λέω Λόγια Σκοτεινά – μετάφραση: Ντάντη-Σιδέρη Speck

Εκδόσεις: Νεφέλη, 2007