Τέλος Διαδρομής

Έρπει η σκέψη και η νύχτα ιδρώνει
σκοτώνει στο όνομά της προσδοκίες
και όνειρα… σκοτώνει ώρες εφιάλτες
και γελά,
για άλλη μια φορά προδοσία

Έρπει η σκέψη, σκιά που ψάχνει ρωγμή να κρυφτεί,
ρωγμή χωρίς υγρασία μα, δεν υπάρχει, δεν υπάρχει·
τι κι αν το τίποτα έχει κάτι από μένα
σαν θάνατο επικίνδυνο

Σκιά τη σκιά κυνηγά φως στο σκοτάδι, πού να είναι τα κεριά –
εκείνα του πριν που μοιάζει ασήμαντο, τόσο ξεχασμένο
Κάποτε βρήκα…
βρήκα ένα παιδί στην άκρη του δρόμου να μου απλώνει απελπισίας χαμόγελο·
βρήκα ένα κέρμα σκουριασμένο και το κλώτσησα – δεν κράτησα τίποτα, τίποτα·
βρήκα ένα δάκρυ στο μαξιλάρι μου και γύρισα πίσω στην αναζήτηση –
τίποτα δεν υπήρχε, μόνο δάκρυα

Τα φώτα σβηστά, και ο χρόνος μου φλερτάρει το μηδέν –
αγγίζει το μηδέν του με το μηδέν μου, ξανά

Κι έτσι ζω το τέλος
Θανάσιμη έλξη
Στο ξύπνημα της απόγνωσης λήξη ημερομηνίας,
κι ένα δάκρυ βουβό
σαν σιωπή που ουρλιάζει
Κωμωδία και δράμα σ’ένα βαλς της σιωπής

Θα’θελα να πω τόσα πολλά
Θα’θελα να γράψω λόγια μαχαίρια,
δεν φοβάμαι…
Σβησμένα κεριά είν’όλες οι λέξεις
και τα χείλη σφραγισμένα,
ξεπερνούν με τη σιωπή τα όρια,
δεν φοβάμαι…
Δεν γνωρίζει σύνορα τούτη η αντοχή
μόνο από πόνο ξέρει
και τον εφιάλτη που συνάντησε στους δαίδαλους του νου

Ακόμα μια στάση στην άκρη του δρόμου –
εκείνου που οδηγό έχει το χθες,
ακόμα μια μάχη με τους δείκτες του χρόνου
Τίποτα στο τώρα δεν έμεινε
στάχτη μονάχα που θέλω να σκορπήσει,
να μην υπάρχει ίχνος της κανένα

Ακόμα μια στάση μα θα είναι η τελευταία
έτσι απλά για τιμωρία
ένα τσιγάρο μόνη παρέα
κι ύστερα παύση… τελεία

Μανώλης Μεσσήνης

Refugee - Oi Va Voi