Απο την ανατολή καί το χαμηλωμένο σκότος ,
εως καί το ξόδεμα στο φώς έζησα μόνη.
Κανείς δε μίλησε για αγάπη
καί η αγάπη έγειρε το κεφάλι
κλείνοντας μονάχα απαλά τα μάτια.
Ούτε ένα βλέφαρο δε σάλεψε στο δάκρυ,
κύλησαν όλα σα χρόνια,
σα μέρες και νύχτες τόσο βουβές,
όσο οι λέξεις που έσπαζαν στις άκρες του τρόμου μου:
Μη στέκεις μέσα απ’ τον τοίχο!!
Μ Η Σ Τ Ε Κ Ε Ι Σ Μ Ε Σ Α ΑΠ ‘ Τ Ο Ν Τ Ο Ι ΧΟ !!
Vennis Mak
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου