Εφιαλτες που ...ταραζουν

Άστρο αμάραντο

Σε βλέπω στον ύπνο μου
Μέσα σ’ ένα μισάνοιχτο σκοτάδι
Σε βλέπω που μου φέγγεις
Μ’ ένα όραμα επίμονο

Μες στην κιτρινωπή του αναλαμπή
Στον πυρετό μιας παράξενης παραφοράς
Με φίλησες μ’ ένα κόκκινο βαθύ φιλί
Κάτω απ’ τα νυμφικά φλάμπουρα του θανάτου
Μου στόλισες το στήθος μ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

Εγώ είμαι – δε με θυμάσαι        (Με ξεχασες - Π. Θαλασσινος)
Εγώ είμαι – μη με ξεχνάς
Δεν μπορείς να με ξεχάσεις
Ξεχνώντας το πρόσωπό σου
Είμαι η θλίψη του χεριού σου η πικρή σου σταγόνα
Το μελανό αμάραντο άστρο
Στο άσπρο σου μεταξωτό πουκάμισο

Θέλω να γίνω το ακριβό μυστικό σου
Θέλω να μπω μες στην καρδιά σου
Σαν ένα ζωντανό ψάρι

Λίγο νερό να λευκάνω το ρούχο σου
Να ξεπλύνω τα σκονισμένα πόδια σου
Αυλακωμένο φούσκωμα βαθιού πελάγου
Να πνίξω τη νύχτα που μας φοβίζει

Λιμανι - Αναστασια Μουτσατσου

Τους εφιάλτες που ταράζουν τα δάκρυά μας

Γιώργου Θέμελη
("Άνθρωποι και πουλιά", 1947)