Συρτις ΙΙ

Η πoλη, και αυτα που συνεβαιναν τον τελευταιο καιρο, τον επνιγαν.
Σκεφτηκε ν' ανοιξει το φινιστρινι της αποδρασεως...
Μιας ωρας δρομος θετικης σκεψης ηταν προς τη θαλασσα.
Εκλεισε τα ματια του και αφησε να τον παρασυρει κοντα της.
Της μιλησε, ακραγγιζοντας την αργοκυμαντη αθωοτητα του χιτωνα της.
Με το υγρο της γαλαζιο, γεμισε μια συριγγα ονειρα
και την εστρεψε προς στις φλεβες του.
Το προσωπο του, θυμισε Γεναρη μηνα και βαρυχειμωνια·
σκοτεινο τοπιο αχερουσιας.
- Τι κοσμος, ψελλισε...
Εγειρε, και οστρακο κουρνιασε στη ραϊσια ενος βραχου.
Καποτε, ξυπνησε! Και το μονο που εμενε να θυμαται
ηταν οι πατημασιες στην αμμο
και της δεξιας φτερουγας το πρασινο πτιλωμα.

Γιωργος Μανετας


http://www.youtube.com/watch?v=Z8FSuMzPa0M&feature=related
Γραμμα σ΄εναν ποιητη,  Ζερβουδακης-Καββαδιας