Δρομοι

Με καινε οι δρομοι
με τα ξερα τους ορια
που ξετυλιγονται
και ξετυλιγονται
σαν μακριες πεθαμενες ψυχες
και προσπαθουν τη γεννα μας να πιασουν
και καταπινουν τους λεπτους μας ηχους
Πηρα μαζι μου
ενα δρομο μια φορα
κι η πεινα του σαν προδοσια
ρουφουσε το λευκο τραγουδι μου
και η πρησμενη σκονη του
κρυωνε τη ζωη μου
Καχεκτικοι δρομοι
που θρεφετε τη γυμνια σας μ' εμας
Κατευθειαν στηθηκατε στ' αλωνι
και καρτερειτε
μεχρι να γινει θρυψαλο
η γεννα που φυλαγω στο μυαλο

(Kατερινα Κατσιρη: "ΑΟΡΑΤΑ ΤΟΠΙΑ")