Ενα Οχι...

Σκόρπισαν τα σπλάχνα της ψυχής μου στο χώμα

καθώς δάχτυλα ανελέητα τη γέμισαν πληγές

και σύρθηκα

σαν φίδι πάνω στο κορμί της γης

 

τώρα, που κρέμομαι απ'την άκρη της

σαν παιδί που κύλησε, μα πιάστηκε απ'τα γείσα

μιας στέγης, τώρα

που είμαι έτοιμος στο χάος να εκσφενδονιστώ,

τώρα, που ένιωσα πόσο άδειασα

τα όνειρα απ'την ψυχή μου,

ψηλαφώ με πληγωμένα δάχτυλα

τις μνήμες, που τρομαγμένες φωλιάζουν

κάτω απ'την κάθε πέτρα της πορείας μου,

τις νιώθω παγωμένες σαν τα φίδια

ν'αναδεύονται κουλουριασμένες

μ'ένα σφύριγμα γεμάτο περιφρόνηση

 

Ω, ερινύα, το δάγκωμά σου

σαν ένα δάκρυ αιμάτινο που στάζει

Τι ήμουν; Το Ναι,

που σώθηκε σαν λυχναριού το λάδι

 

Τώρα που κρέμομαι απ'της γης τα χείλη

σαν μια σταγόνα από'να φύλλο,

λαχταρώ

να ήμουν ένα Όχι ειπωμένο

σαν από μικρού παιδιού τ'αλύγιστό του μπράτσο

 

Μανώλης Μεσσήνης

 Φταιω - Σοφια Εμφιετζη