Κι όμως υπάρχουν αυτοί οι σιωπηλοί αυτόπτες
των συγκλονισμών.
Άψυχα αντικείμενα, φυτά, δέντρα ή πετούμενα.
Όλο αυτό το σκηνικό που η επιθυμία κάποτε κατοίκισε.
Πάντα, σε κάτι που εμείς δεν θα γνωρίζουμε
θα είναι χαραγμένη η θύμηση
των αγγιγμάτων.
Να με πιστέψεις όταν σου λέω
πως όταν φυσάει ο άνεμος του φθινόπωρου
ταξιδεύει τόσες εικόνες
επισκέπτριες του παρελθόντος
που τα βράδια αποκαμωμένες κουρνιάζουν
πάνω στα εύθραυστα κλαδάκια της μνήμης.
Κάθε τόσο λοιπόν λυγίζω από νοσταλγία
κι έτσι πενθώ,
με σιωπή το θέρος.
Γιάννης Τόλιας (7/9/2012)
των συγκλονισμών.
Άψυχα αντικείμενα, φυτά, δέντρα ή πετούμενα.
Όλο αυτό το σκηνικό που η επιθυμία κάποτε κατοίκισε.
Πάντα, σε κάτι που εμείς δεν θα γνωρίζουμε
θα είναι χαραγμένη η θύμηση
των αγγιγμάτων.
Να με πιστέψεις όταν σου λέω
πως όταν φυσάει ο άνεμος του φθινόπωρου
ταξιδεύει τόσες εικόνες
επισκέπτριες του παρελθόντος
που τα βράδια αποκαμωμένες κουρνιάζουν
πάνω στα εύθραυστα κλαδάκια της μνήμης.
Κάθε τόσο λοιπόν λυγίζω από νοσταλγία
κι έτσι πενθώ,
με σιωπή το θέρος.
Γιάννης Τόλιας (7/9/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου