Οταν ..."ψαχνει η νυχτα"

Κάθε ποίημα είναι ένα αποτυχημένο χαρακίρι. Ξεκινάς με τη βεβαιότητα ότι κρατάς την πιο αιχμηρή λέξη και καταλήγεις ν’ αναρωτιέσαι αν το επόμενο θα σε λυτρώσει με κάποια που κόβει καλύτερα. (Λ.Μ)

Αποψε δεν θα κοιμηθω, θα μεινω παλι να σκεφτω ...

Μη βγαινεις

Σε ψάχνει η νύχτα.
Όχι, μη βγαίνεις
δεν τέλειωσα με τα κοψίματα ...
κι έχω
ένα μουτζουρωμένο βλέφαρο
- επιτοίχιο ρολόι -
που γρατσουνάνε πάνω του
οι λεπτοδείχτες
κάθε που αργεί
να κλάψει.
Όχι μη βγαίνεις
άναψε μόνο ένα καντήλι
για την νυχτερινή μου
προσευχή.
Νυν και αεί! αγάπη μου
φαλτσάρει
ο ψάλτης ήχος
μα εσύ κοιμήσου.
Όλα αναβάλλονται
στο χρόνο.
Των εραστών το φίλημα
ο τυχοδιώκτης ύπνος
και όσα είχα να σου πω.

Δακρυ αγαπημενο - Μαρια Αναματερου

ποιηση: Λίλιαν Μπουράνη

Σχήμα παλιό

που πια δεν σε χωρά

ετούτη η νύχτα.

Να λείπεις ο μισός

κι ο άλλος μισός να κρύβεσαι

στις σκιές των περαστικών… 

(απόσπασμα από το ποίημα «Apassionata»).

Τα ματια που δακρυζουνε - Μ. Σουλτατου