Σαν σινεμά
Άκου Oscar,
Περηφάνια και προκατάληψη ή Λογική και ευαισθησία δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Ο Έρωτας στα χρόνια της χολέρας γεννήθηκε κι εκεί θα πεθάνει ύστερα από 100 χρόνια μοναξιάς. Ένα υπέροχο μυαλό σαν κι εσένα θα έπρεπε να το ξέρει.
Σε αφήνω λοιπόν στα Ανεμοδαρμένα Ύψη σου μονάχο με Τα απομεινάρια μιας μέρας, παίρνω το Λεωφορείο ο Πόθος και κατευθύνομαι Ανατολικά της Εδέμ όπου με περιμένει ένα υπέροχο Δωμάτιο με θέα.
Σου χαρίζω για να με θυμάσαι:
το αγαπημένο μου Kουρδιστό πορτοκάλι,
την Φωλιά του κούκου χωρίς τον κούκο και
τον Κύκλο των χαμένων ποιητών για να τον τετραγωνίσεις.
Απόφευγε αν είναι δυνατόν Το σπίτι των πνευμάτων (σου κάνει κακό), τρώγε πολλές Πράσινες τηγανητές ντομάτες και ξέδινε όσο μπορείς Χορεύοντας με τους λύκους. Σε φιλώ με αγάπη
...
«Είμαι πολύ δεκτική στην ενέργεια που εκπέμπουν οι άλλοι κι αυτό που με συγκλόνισε ήταν ο απέραντος πόνος που διάβασα στα μάτια των ανθρώπων». Μ.Α.
Άκου Oscar,
Περηφάνια και προκατάληψη ή Λογική και ευαισθησία δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Ο Έρωτας στα χρόνια της χολέρας γεννήθηκε κι εκεί θα πεθάνει ύστερα από 100 χρόνια μοναξιάς. Ένα υπέροχο μυαλό σαν κι εσένα θα έπρεπε να το ξέρει.
Σε αφήνω λοιπόν στα Ανεμοδαρμένα Ύψη σου μονάχο με Τα απομεινάρια μιας μέρας, παίρνω το Λεωφορείο ο Πόθος και κατευθύνομαι Ανατολικά της Εδέμ όπου με περιμένει ένα υπέροχο Δωμάτιο με θέα.
Σου χαρίζω για να με θυμάσαι:
το αγαπημένο μου Kουρδιστό πορτοκάλι,
την Φωλιά του κούκου χωρίς τον κούκο και
τον Κύκλο των χαμένων ποιητών για να τον τετραγωνίσεις.
Απόφευγε αν είναι δυνατόν Το σπίτι των πνευμάτων (σου κάνει κακό), τρώγε πολλές Πράσινες τηγανητές ντομάτες και ξέδινε όσο μπορείς Χορεύοντας με τους λύκους. Σε φιλώ με αγάπη
V (for Vendetta)
(γραφει: η Λίλιαν Μπουράνη)
Marina and Ulai
THE ARTIST IS PRESENT
«Χρειαζόμασταν
μια συγκεκριμένη μορφή του τέλους. Μετά από αυτή την τεράστια απόσταση
που περπατήσαμε ο ένας προς τον άλλον, αυτό το τέλος ήταν πιο δραματικό,
πιο πολύ έμοιαζε με φιλμ.. γιατί στο τέλος είσαι πραγματικά μόνος, ό,τι
και να κάνεις». Marina Abramović
...
Από 14 Μαρτίου έως 31 Μαΐου 2010 το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (ΜοΜΑ) φιλοξένησε την πρώτη αναδρομική έκθεση των προσωπικών περφόρμανς της -σερβικής καταγωγής- καλλιτέχνιδας, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μαρίνα Αμπράμοβιτς: Η Καλλιτέχνης Είναι Εδώ», τη μεγαλύτερη που είχε μέχρι τότε διοργανώσει το μουσείο της Νέας Υόρκης πάνω στην performance art. Η Αμπράμοβιτς καθόταν για όσες ώρες ήταν ανοιχτό το μουσείο σιωπηλή και ακίνητη πίσω από ένα τραπέζι στο αίθριο του μουσείου, χωρίς να έχει το δικαίωμα να πιει, να φάει ή να πάει στην τουαλέτα. Το κοινό μπορούσε να καθίσει απέναντί της όσο επιθυμούσε και να κάνει ό, τι θέλει. Δυναμική η στιγμή που ο μεγάλος της έρωτας Ulay και επί μια 12ετία σύντροφος και συνεργάτης της, παίρνει θέση στην καρέκλα απέναντί της χωρίς εκείνη να το γνωρίζει.
«Είμαι πολύ δεκτική στην ενέργεια που εκπέμπουν οι άλλοι κι αυτό που με συγκλόνισε ήταν ο απέραντος πόνος που διάβασα στα μάτια των ανθρώπων». Μ.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου