Αλιμονο - Κλειω Δεναρδου
Έχει και η λύπη αίσθημα αυτοσυντήρησης
-τι νόμιζες;-
Ανέκαθεν διασώζεται από βέβαιο πνιγμό,
στης πληγής τον πάτο διαπεραιώνεται.
Μη της κουνάς λοιπόν το δάχτυλο
γιατί σε μετρονόμους νουθεσίας δεν υπακούει
και τους φραγμούς τους υπόψη της δεν τους λαμβάνει'
με δικό της διαπασών ορίζει τις εκτάσεις, κουρδίζει τον χρόνο.
Την ένταση στους φθόγγους της σφαγμένης φωνής
την ώρα του μεγάλου λυγμού
παράγει το καρφί που σκουριάζει στο λαιμό της.
στιχοι: Ακος Δασκαλοπουλος
μουσικη: Μιμης Πλεσσας
Ωραίο ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ πλεονασμός της Κλειούς, αν μου επιτρέπεις, βεβαίως... :-)
οντως ! αλλά... δεν μπόρεσα να της "αντισταθω" :)
Διαγραφή(επιτρεπω, εννοειται...)
:-)
ΑπάντησηΔιαγραφή