Γιατί πνίγομαι.
Δεν μπορώ να πετάξω.
Τα βλέμματα,
μου ακυρώνουν τα εισιτήρια
και
γίνομαι ζητιάνος των υγρών σου.
Πάλι.
Χώθηκες στο δάσος της υπεκφυγής
κι εγώ κουρεύω μια-μια τις ελπίδες
από τα μαλλιά μου.
Αποτίναξα τα όνειρα
και τ' άφησα χάρτινα καράβια
να πλέουν στις καμπύλες σου.
Τρύπωσα στις νύχτες σου
να μυρίζω αγριολούλουδα και θάνατο.
Τι κι αν αγγίζω τα τοιχώματα της πιθανότητας,
αγκαλιάζομαι με τη θλίψη και τη νοσταλγία.
Θα ξημερώσει όμως.
Το ξέρω.
Πάντα ξημερώνει,
έξω μου.
Δημητρης Βουλγαρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου