Ναυάγιο
Έβγαλα την εικόνα σου απ’ το μυαλό μου
και την κρέμασα στον τοίχο της ψυχής μου.
Κατά τη μετακόμιση εφθάρθηκες λιγάκι,
γέμισε η εικόνα σου αίματα και θραύσματα ο νους μου.
Ο τοίχος άδειος και μουντός,
όλο ρωγμές χαλάσματα.
Μα αντέχει ακόμη να σε συγκρατεί.
Το κοράκι πάντα χάνεται στο μελανό της νύχτας.
Η βροχή που ορμά από τις τρύπες της σκεπής
- θυμάσαι πόσο κόπιασες να με σκεπάσεις; -
σε αλλοιώνει.
Τα δάκρυα επίσης.
Μετά την καταιγίδα βγαίνω έξω.
Ψάχνω το άρωμά σου στο χώμα το νωπό,
στα γιασεμιά, ενίοτε στις ανεμώνες.
Αφού συνέχεια ναυαγείς σε θάλασσες φθοράς,
ας έχω μόνον αυτό.
Νικος Τσουκαλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου