Στον αη Νικολα - Ποπη Αστεριαδη
 |
| Αmenteo Μontiliani |
Απρόσεκτη ψυχή, πού ταξιδεύεις,
κόσμοι-παγίδες διάσπαρτοι παντού.
Απ’ τα βαριά δεσμά πώς θα ξεφύγεις,
Η μήτρα με καρπό της λαμπιρίζει
αισθήματ’ αναβλύζουν πολλά.
Δεν ήξερα μαγνήτης μ’ έχει αρπάξει.
Απ’ τα βαριά δεσμά πώς να ξεφύγω,
δίχτυα των ήσκιων μ’ αιχμαλώτισαν ξανά.
 |
| Καιτη Αναστασακη |
Αισθήματα της σιωπής.
Ούτε νερό στων χαλικιών τον κήπο
ούτε αναζήτηση στο χιόνι και στην έρημο.
Ασύγκριτα μη προτιμώντας μ’ ασύγκριτα
όλα ελαφρά, φευγαλέα.
Το δάσος τρέφει την ορμή
της κάθε στιγμή νεότερης όρασης
ανώνυμη ζωή
στου απέραντου τοπίου την ανάσα.
Λύκοι τα πλήθη
παγιδευμένα από δυνάμεις της Γης
αλληλοσπαράσσονται.
Και δεν καταλήξαμε κάπου ασυνόρευτοι
από θάρρος και δειλία απαλλαγμένοι.
Ζησης Οικονόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου