[...] Έλα να περπατήσουμε τα περασμένα
που φέρνουν οι σκιεροί επισκέπτες του κοντόβραδου.
Άνοιξη ήταν ή καλοκαίρι; [...]
Έλα να περπατήσουμε τη δειλινή γραμμή…
Ανάμεσα όταν είχαμε να διαλέξουμε
στους δυό δρόμους, τις δυό αγκαλιές
και τις δυό θάλασσες... απομείναμε μόνοι.
Έλα να περπατήσουμε με το γυμνό πόδι του καλοκαιριού
τ΄ αχνάρια της αμμουδιάς
μέχρι τις αλλοτινές σπηλιές με τα χρυσά βότσαλα
και τις νυχτερίδες κουρνιασμένες.
Έλα πριν φανεί το άλλο φεγγάρι
με το ιστιοφόρο του χαράζοντας
στα δύο τη νύχτα…
[...] Κι ύστερα:
– Χαμήλωσε τα μάτια να μη δεις μέσα μου…
Την αυλή να θυμάσαι κάτω απ΄ την κληματαριά
το πεζούλι με τα τριμμένα πλακάκια
την ξύλινη σκάλα που ανεβαίναμε στη ταράτσα
το μικρό παρτέρι ανθισμένο πλάι στο πλυσταριό
και τα λόγια που μιλήσαμε τότε κι ήταν αληθινά…
...Να θυμάσαι μ΄ ένα σερέτικο τραγούδι
τι ήταν και πως έγινε η ζωή μας.
Θλιμμένο απόγευμα
Ήταν μετά τη βροχή. Αναμονή
θλίψη κι ο καπνός
του τσιγάρου βαρύς.
Δε σε περίμενα κι όμως ερχόσουν
καθώς στράγγιζαν τα φύλλα το χώμα.
Ένοχο απόγευμα της σιωπής…
Κάθε σταγόνα
και μια λέξη απ΄ τα περασμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου