...Έχω την εντύπωση πως έγινα για να στηρίζομαι στις θάλασσες του μηδενός... Ξεχύνομαι σαν τον άνεμο στην έρημο, που αφού πρώτα σαρώσει κύματα άμμου, σαν ολάκερα φορτία, στο τέλος σκορπιέται και χάνεται... δίχως τίποτα ν' απομένει...
Δε μπορώ να βγω από τη φυλακή που είμαι για τον ίδιο μου τον εαυτό, όλο το κακό που γίνεται στη Γη, γίνεται από τους "πιστεύοντας" και τους φιλόδοξους... Είναι πλάνη να νομίζει κανείς πως ο άνθρωπος έχει κάποιον προορισμό εδώ κάτου... Καθε τι που ζει, φθείρεται... Μονάχα η ευφυΐα έχει την ικανότητα να σε κάνει ν' απέχεις...
Henry de Montherlant (1895–1972)
(από το: "La Reine Morte",
μτφ: Μαρία Αρκαδίου)
Mουσικη, ερμηνεία : Cem Karaca
από τον κατά κοινή ομολογία καλύτερο δίσκο του:
"Merhaba Gençler ve Her Zaman Genç Kalanlar"
("Γεια σας, νεοι και για παντα νεοι ανθρωποι",1987).
στιχοι:
Είμαι πολύ κουρασμένος
μην με περιμένεις, καπετάνιε.
Ας γράφει άλλος τα ημερολόγια του πλοίου.
Ένα γαλάζιο λιμάνι, με πλατάνια και θόλους·
σ’ αυτό το λιμάνι, εμένα δεν μπορείς να με βγάλεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου