Και είναι πια Δεκέμβρης... και φυσάει και βρέχει... βρέχει όλη μέρα... βρέχει πάνω από τις πόλεις και πάνω από τις θάλασσες... βρέχει στις λίμνες, στα δάση και στα βουνά. Μα κάποια ευλογημένα αναφιλητά που δίνουνε ζωή στο κόκκινο σκουφί του ξεχασμένου σπίρτου κι ανάβουν και ζεσταίνουνε κι αλλάζουνε το σχήμα του χλωμού κεριού, δε σβήνουν μες στην μπόρα, μέσα στον άνεμο και τη βροχή γιατί βγαίνουνε από την καρδιά, απ' την ψυχή... και φέγγουνε ολόφωτα φωτίζοντας τη σκοτεινή σπηλιά, παντοτινά αφοσιωμένα στο Μαζί... (έτσι σχολίασε το βίντεο ο "Ενας Αγέρας")
Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται μπροστά μας
σαν μια σειρά κεράκια αναμένα
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν
μιά θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων
τα πιο κοντά βγάζουν καπνό ακόμη
κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά
Δε θέλω να τα βλέπω
με λυπεί η μορφή των
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι
εμπρός κοιτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά
Δε θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν
Κωνσταντίνος Καβάφης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου