Φεγγαρια Α-δόκιμα...

Η απρόσμενη

Όμως

ποια να 'σαι Εσύ που αιφνιδιάζεις
- με τόση λάμψη τόση μουσική -
το σκυθρωπό βασίλειο της σιωπής μου;

Που χείμαρρος φωτός εισβάλλεις ξάφνου
σ' αυτά τα ειρηνικά σκιόφωτα 

όπου χρόνια και χρόνια τώρα συντηρώ
τις λιγοστές αναιμικές μου μνήμες;
Μ' αυτή την εκτυφλωτική ομορφιά;

Μ'αυτή την εκκωφαντική σου παρουσία;

Τι ανακαλεί το βλέμμα σου στη μνήμη;

Κι αυτό το αστραφτερό χαμόγελό σου
-σαν άξαφνη αστραπή σε μαύρο φόντο-
ποιο ανέφικτο υπαινίσσεται και ποιες
ακτές πέραν του χρόνου προφητεύει;

Στο φρύδι του γκρεμού με καρτερείς
και με χαμόγελο ήρεμο μου γνέφεις
ανύπαρκτα φτερά να εμπιστευθώ
παγιδευμένες πτήσεις να τολμήσω

Ολα τ' αστρα αποψε δικα μας - Μ. Φαραντουρη

Ορέστης Αλεξάκης

...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   

Ας πουμε...

πως δεν με προδωσες ποτέ

ουτε τοτε...

τοτε που ξηλωσες μια νυχτα 

το φεγγαρι σου απ' τον ουρανο μου

μια νυχτα ηταν σαν κι αυτη 

αποψε, με πανσεληνο...

(21/1/00, πανσεληνος κ΄

ολικη εκλειψη σεληνης)