Μια τελευταία μόνο λέξη: τώρα που πέρασε πια η ζωή μου και τελειώνει δεν θα ήθελα να κρατήσω τίποτα, τίποτα δε θα πάρω λοιπόν μαζί μου φεύγοντας παρά μόνο την ανάμνηση εκείνου του μακρινού απογεύματος στην οδό Καρταχένα, εκείνης της μιας και μοναδικής στιγμής κατά την οποία με δάκρυα στα μάτια διασχίσαμε τους αιώνες ναι, για τη στιγμή εκείνη μιλώ που και οι δυο ψυχές μας φλεγόμενες γυμνώθηκαν μέχρι το θάνατο και αν τα γράφω τώρα όλα αυτά είναι γιατί ξέρω ότι ποτέ δεν θα ξαναγυρίσεις πια ούτε εσύ ούτε ό,τι μαζί σου χάθηκε και εμένα δεν μου απομένουν πια άλλες λέξεις για να μετρήσω τα χρόνια
(Τα γαλαζια αλογα, Φραντς Μαρκ).
Τι φταις κι εσύ, αν δεν βρέθηκε κάποιος να σου έχει πει πως κι η αγάπη,
όταν γίνεται κραυγή, τρομάζει...
Αλκυόνη Παπαδάκη
στο 54ο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου