σαν κρεμασμένα από τον ουρανό
στην παγωμένη ερημιά του δρόμου
προβάλλουν σκόρπια εκεί ψηλά
και μες στη νύχτα εκπέμπουν
ένα χάδι απρόσιτο
ο οδοιπόρος που αγάπησε
αυτό το ξένο φως
από το χτες τόσο παράξενα οικείο
και τώρα τόσο μακρινό
όσο η άνοιξη ή ο έρωτας
μπορεί διστακτικά να φανταστεί
χείλη και μάτια να χαμογελάνε
χέρια ν' αγγίζουν απαλά
μπορεί σαν μουσική σχεδόν ν' ακούσει
λέξεις και φράσεις καθημερινές
να νιώσει μέσα στο σκοτάδι
ίσως κάποια ευτυχία
τα φωτεινά παράθυρα
σαν όνειρο ένας κόσμος μυστικός
για πάντα εκστατικός στη μνήμη
Τολης Νικηφορου
(από τη συλλογή: Φωτεινά παράθυρα, 2014)
... με τα ρολογια λαθος ωρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου