"Ολα εκει", στις εκ-λείψεις ...

“There is no present or future-only the past, happening over and over again-now.”
Eugene O'Neill, A Moon for the Misbegotten

Είναι κάτι νύχτες, που τ’ αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ’ ένα λουλουδάκι. Ούτ’ ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. 

Η μοναξια του σχοινοβατη - Χ. και Π. Κατσιμιχας

«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ’ όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. 

Είν’ αυτές οι νύχτες, που τ’ άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι... Είν’ αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. 

Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα. 

Αλκυόνη Παπαδάκη

 Κοκκινο φεγγαρι - Δημητρα Γαλανη

Σιωπη κρυσταλλινη - Ελυα Βερυκιου

...

Δεν χάθηκες.
Μόνο ένα θρόϊσμα, καθώς ο Θεός αφήνει ένα άστρο.
Έρχεσαι δίπλα μου.
Ανοίγεις εκείνο το βιβλίο.
Το χέρι σου χαϊδεύει τα γράμματα.
Έχει φεγγάρι απόψε, δεν το αισθάνεσαι ;
Στις σελίδες τρεμίζουν οι ανταύγειες του λευκού και του γαλάζιου.
Τολμάμε να διαβάσουμε.
Στον επίλογο ένα κρυμμένο όνειρο.
Εκεί κλεισμένη όλη η ζωή μας.
Όλα εκεί,
στο τέλος, εκεί που σμίλεψε το φως σε λόγο την κρυστάλλινη σιωπή μας.

Ένα στίχο δώς μου θεε μου, που να σε περιγράφει...

Vennis Mac

(ενα στιχο)... να σε χωραει

να σε κραταει 

να μη χανεσαι

ανασαιμια μου απο λεμόνι

κι αγριοκυπαρισσο

(4.27΄μ.μ.)

Πανσεληνος 10:49΄

κ εκλειψη Σεληνης στις 23:32΄