ποιηση: Νανά Ησαϊα
Πήρα το μάθημα του αίματος.
Όπως και της λογικής.
Μια παραισθητική μορφή
Καλύπτω την έκφρασή μου.
Πότε στέκομαι στην πόρτα.
Στην θέα του απογεύματος.
Πότε περνώ από τις καθημερινές ώρες.
Ήσυχη τακτοποιώ.
Ποτέ δεν αναγνωρίζομαι.
Ποια λύση θα με παρουσίαζε στο φώς;
Άγνωστη σαν σκιά
Διαρκώς καλύπτω
Την ίδια απόσταση
Από την ζωή μου.
Καταστροφη
Δεν πειράζει που καταστράφηκε
Το καλοκαίρι στα χέρια μας.
Σαν μια χαώδης ονειροπόληση φωτός.
Ακρωτηριασμένων σχημάτων.
Αν χάθηκε το μέγεθος των βράχων.
Κι η παραλία έπαψε να είναι η περυσινή.
Εγκαταλείψαμε μαζί αυτό το όνειρο
Γελοιοποιώντας το τέλος των εποχών.
Με τη θεατρική μας αίσθηση των κυμάτων.
+(2).jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου