Mια καποια λιγη πεθυμια - Λουδοβικος των Ανωγειων
Όνειρο διπλωμένο στ' όνειρο
η μέρα στάχτη η νύχτα τίποτα
η πέτρα που σκοντάφτεις και ξυπνάς
σιγά σιγά τα βήματα σε πάνε ως τα βουνά
φεγγάρι ασύγκριτο
περνώντας των δασών τα αινίγματα
τις αίθουσες των δέντρων.
Ναι μοναξιά
κι ένα κορμί
γεμάτο με ησυχία και μηδέν.
Τάκης Σινόπουλος
...σε θυμαμαι με χειλη κλειστα
και με ματια χωρις μυστικα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου