Αυτο που μενει...

Ερημην

Για πολλα χρονια υπηρξα νεος
Και στη νεοτητα θυσιασα τα νιατα μου
Μην το γελατε. Ηλικιες θησαυριζουν οι θνητοι
Την κλητικη των ονοματων τους αλλαζουνε συχνα
Παραχαραζουν προσωπα
Οι επικηρυγμενοι.
...........
Υπηρξα νεος, καθως ειπα, και ξεχαστηκα
.............
Ισως αργα καταλαβαινω: Η νιοτη μου
Ειναι το αμαρτημα των προπατορων
Που ορισε
Η τιμωρια ως αλλοθι γενναιο
Κατα τον νόμο.

(Ενοχος, φωναζαν οι θρομβοι του αιματος μου κι εγινε
Ιαχη του πληθους
Με καταδίκη Σε ζωη θα ξεπληρωσει. Ο ενοχος
Ερημην παντα εκτιει την ποινη).

Αντωνης Φωστιερης
("Το Θα και το Να του θανατου", 1987)

Πετροβολουσα τη ζωη - Γ. Παριος

ταξιδευοντας

Πορτα δεν εχει η θαλασσα - Γ. Παριος

(δισκος: Ροβινσωνες, 1974)

Αυτο που μενει

Αυτο που μενει περισσοτερο
Ειναι αυτο που φευγει

Καθως το τιποτα ειναι πολυ
Ενω το λιγο τιποτα

Κι οι κυλινδροι αλεθουν τη στιγμη
Σε λεπτοτατο φυλλο

Α.Φ.

(στιχοι τραγουδιων: Γιωργος Σαμολαδας)